Computerian Days: Prequel
Wednesday, December 17, 2008
ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္ေတြျပန္ဖြင့္ျပီေပ့ါ…။ ရံုးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ရင္ စိမ္းျပာေရာင္ဝတ္စံုေတြနဲ႔ ေက်ာင္းကားေတြ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက ျဖတ္ျဖတ္သြားၾကတယ္…။ သူတို႔ေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးမိတယ္…။ ရီခ်င္တာပါ… အဲဒီထဲမွာ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္တက္ျပီး ကြန္ျပဴတာပညာရွင္ လုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့သူေတြ ပါေကာင္းပါမွာပဲ…။ တက္စရာမရွိလို႔ တက္လာၾကတဲ့သူေတြလဲ ရွိမွာပဲေလ…။ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးမိတာက ကြန္ျပဴတာ ပညာရွင္ျဖစ္ခ်င္သူေတြအတြက္ ျပံဳးမိတာ… အင္း…ဒီေကာင္ေတြ ဘာလို႔ငါ့ ေတြ႔ကရာရွစ္ေသာင္း လာမဖတ္မိၾကသလဲလို႔ ဟားဟားဟား…။ ထားပါေတာ့… တစ္ေန႔ကေတာင္ ေက်ာင္းေရွ႕ကျဖတ္သြားရေသးတယ္…။ သြားတာကဝါးတရာပါ… တလမ္းထဲဆိုေတာ့ ျဖတ္သြားရတာ… ေရွ႕ကေနလွမ္းျမင္ေနရတာေတာ့ ဟိုးတုန္းက အခ်ိဳးမေျပတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးေတြကလည္း မေျပာင္းလဲေသးဘူး…။ ေႏြးေထြးရံုမက ပူေလာင္ေနတဲ့မိေထြးတကၠသိုလ္ၾကီးရဲ့ သြင္ျပင္ကလည္း အရင္အတုိင္းပဲ…။ အဲ… အေဆာင္ေတြေနာက္ဘက္မွာေတာ့ ေလးထပ္ေဆာင္ၾကီးဆိုလား ေဆာက္ေနၾကတာေတာ့ေတြ႕ရဲ့ ဘာလုပ္ဖို႔လဲေတာ့မသိဘူး…။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သံုးႏွစ္လံုးလံုး ေအာင့္အီးသည္းခံ ဘြဲ႔တစ္ခုရေအာင္ ေနလာခဲ့တဲ့ေက်ာင္းဆိုေတာ့လဲ အျပင္လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အျပင္ကေနလွမ္းျမင္လုိက္ရေတာ့ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုေတာ့ ခံစားရတယ္…။ ဘာမွမယ္မယ္ရရ မရလိုက္ဘူးဆိုေပမယ့္… ရလိုက္တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြ…(တျခားမၾကည့္နဲ႔ဗ်ာ ခင္ဗ်ားအခုဖတ္ေနတဲ့ ပို႔စ္ေတြပဲေလ) တကယ့္နင္လားငါလား အရမ္းေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ… မသိရင္ရွိန္၊ ေနာက္ျမီးထည့္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ဘြဲ႕တစ္ခု… ဒီေနရာကေနရခဲ့တာ….။ ေက်ာင္းေပါက္ဝကုိၾကည့္ျပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေလာက္ကို ျပန္ေျခဆန္႔မိတယ္…။
ဒီဇင္ဘာလရဲ့ ဘယ္ရက္လဲ မမွတ္မိေတာ့…။ မွတ္မိတာကေတာ့ ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ရက္…။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝရဲ့ ပထမဆံုးရက္…။ သုဝဏၰကေန ကားအဆင့္ဆင့္၂နာရီခြဲေလာက္စီးျပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ရန္ကုန္ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္ ေလွာ္ကားဆုိတဲ့ အေပါက္ဝၾကီးေရာက္ေတာ့ ေနေတာ္ေတာ္ပူေနျပီ…။ ဝတ္ေနၾကအတိုင္း ရွပ္အကၤ ီ်၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔…။ လြယ္အိတ္စုတ္ေလးလြယ္ျပီး ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ မုဒ္ဝၾကီးအတိုင္းေလွ်ာက္လာမိတယ္…။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၾကည္နဴးသလုိလို၊ စိတ္လွဳပ္ရွားသလုိလို…။ ေနာက္အဲဒီတုန္းက ရည္းစားနဲ႔ ျပတ္ေနတဲ့အခိ်န္…။ စိတ္ထဲမွာ ဟုိ…တကၠသိုလ္ကားေတြၾကည့္ အရူးထျပီး အားခဲထားတာ…။ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ေလ…။ ဖရက္ရွာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ့ခံစားခ်က္၊ ဘယ္လိုေနမလဲ… ခင္ဗ်ားသိမွာပါ…။ အဲဒီလို ခံစားခ်က္ေပါင္းစံုနဲ႔ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြထဲေရာက္လာခဲ့ျပီ…။ လူေတြအမ်ားၾကီးပဲ…။ ကၽြက္စီကၽြက္စီနဲ႔…။ အတန္းၾကီးသမားေတြေလ…။ ကၽြန္ေတာ္လိုကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ဖရက္ရွာေတြလဲ ေတြ႔ပါရဲ့…။ ကုိယ့္စာသင္ေဆာင္က ဘယ္မွာလဲလိုက္ရွာေနၾကတယ္…။ အတန္းၾကီးေတြကိုလည္း မေမးရဲဘူး…။ ေက်ာင္းသားေရးရာကိုပဲ သြားျပီးျဖည့္စရာျပဳစရာေတြလုပ္မယ္ဆိုျပီး ေမးလို႔ျပဳလုိ႔ရမယ့္ ဆရာတစ္ေယာက္ေလာက္ မ်က္စိကက်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္လိုက္ရွာမိတယ္…။ ဟုတ္တယ္ေလ…။ ကၽြန္ေတာ္ကအခုမွေရာက္ဖူးတာ… ေဖာင္ေတြဘာေတြယူတုန္းကလဲ အဲဒီတုန္းက မာစတာတက္ေနတဲ့ အစ္မၾကီးတစ္ေယာက္ယူခိုင္းလုိက္တာ…။ ေဟာ... ေတြ႔ေတာ့ေတြ႔ပါျပီ… ဝဝနဲ႔ တုိက္ပံုနဲ႔ လက္ပိုက္ျပီးရပ္ေနတယ္…။ အနားကပ္သြားျပီး… “ဆရာ…ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းသားေရးရာဘယ္နားမွာလဲ တဆိတ္ေလာက္ျပေပးပါ” …။ သူက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ျပန္ၾကည့္ျပီး…“အင္..အင္..အဲ..ဟိုလကြာ ဒီကေနသြား လမ္းဆံုးရင္ ညာေကြ႔လုိက္ကြာ..အဲဒီမွာ” “ေက်းဇူးပါပဲဆရာ” ..။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔ပံုၾကည့္ျပီး ထူးဆန္းေနတယ္… ေဘးနားက ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုအထူးအဆန္းလုပ္ျပီး ၾကည့္ေနၾကတယ္ခံစားေနရတယ္…။ ဇေဝဇဝါနဲ႔ေလွ်ာက္လာရင္း ေက်ာင္းသားေရးရာကိုေရာက္ေတာ့ လူကေတာ္ေတာ္တိုးေဝွ႔ေနၾကတယ္…။ နာရီဝက္ေလာက္တန္းစီတိုးေဝွ႔ျပီး ကိစၥျပီးေတာ့ကိုယ္တက္ရမယ့္ အတန္းလဲမရွာခ်င္ေတာ့ဘူး… ေနရာကလဲ သိျပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားဝါးဝခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ကန္တင္းဘက္လစ္ေတာ့တာပဲ…။ ပထမဆံုးေန႔မွာ ကန္တင္းနဲ႔စလို႔လားမသိ ေနာက္ပိုင္းေက်ာင္းမွာ ရိုးေကာက်ပ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားေရာက္သြားတာေတာင္ အျမဲကန္တင္းမွာခ်ည္းပဲ… :)
ကန္တင္းလဲေရာက္ေရာ… သုဝဏၰက မ်က္မွန္းတန္းမိေနတဲ့ အစ္ကုိၾကီးတစ္ေယာက္ကလွမ္းေခၚတယ္…။
“အမယ္ မင္းကန္တင္းေတြဘာေတြလာလို႔… အတန္းမသြားဘူးလား..”
“မသြားပါဘူးဗ်ာ…”
“မင္းကေတာ့ေဟ့… ပံုမွန္ကဖရက္ရွာေလးေတြဆုိ ပထမဆံုးေန႔မွာ အတန္းထဲဝင္ေနၾကတာ… အဲဒါမွ မင္းတို႔ဖရက္ရွာျခင္း ရြယ္တူတန္းတူ ေဂၚစရာဂတ္စရာရွာလုိ႔ေတြ႔မွာကြ… ဒီလာလို႔ကေတာ့ အကုန္ ‘လူရွိတယ္ေဟ့’ ေတြခ်ည္းပဲ”
“ဗိုက္ဆာလို႔ပါဗ်ာ”
“ေဟ့ေကာင္…ဒါနဲ႔… မင္း ပါခ်ဳပ္ၾကီးနဲ႔ သိသလားကြ ...”
“ဟင္… မသိပါဘူး”
“ဟမ္… မင္းနဲ႔စကားေျပာတယ္ေလ”
“မေျပာပါဘူး… ”
“မင္းနဲ႔… ေက်ာင္းအဝင္ဝမွာ စကားေျပာခဲ့တာ အဲဒါပါခ်ဳပ္ေပါ့ကြ… ဦးပုိက္တင္တဲ့… ေက်ာင္းတစ္ခါ တစ္ေလမွလာတာ…”
အင္း… ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ… ပါခ်ဳပ္ကို လမ္းညႊန္ခိုင္းတဲ့ ငါပါကလား…။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝရဲ့ ပထမဆံုးေန႔ေပါ့…။ တစ္ေန႔လံုး အတန္းထဲမေရာက္ဘူး…။ ေန႔ဝက္ေလာက္ အဲဒီဘဲၾကီးနဲ႔ ေလေပါျပီး သူလဲထြက္သြားေရာ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ အိမ္ျပန္ခဲ့ပါေရာ…။
အခုေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ ေတာ္ျပီဗ်ာ...။ ေနာက္ၾကံဳေတာ့မွ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားဘဝ အတန္းေခါင္းေဆာင္ အီးစီျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာဦးမယ္… ဟီဟိ ၾကိဳၾကြားထားတာ… :P ။
ဒီဇင္ဘာလရဲ့ ဘယ္ရက္လဲ မမွတ္မိေတာ့…။ မွတ္မိတာကေတာ့ ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ရက္…။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝရဲ့ ပထမဆံုးရက္…။ သုဝဏၰကေန ကားအဆင့္ဆင့္၂နာရီခြဲေလာက္စီးျပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ရန္ကုန္ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္ ေလွာ္ကားဆုိတဲ့ အေပါက္ဝၾကီးေရာက္ေတာ့ ေနေတာ္ေတာ္ပူေနျပီ…။ ဝတ္ေနၾကအတိုင္း ရွပ္အကၤ ီ်၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔…။ လြယ္အိတ္စုတ္ေလးလြယ္ျပီး ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ မုဒ္ဝၾကီးအတိုင္းေလွ်ာက္လာမိတယ္…။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၾကည္နဴးသလုိလို၊ စိတ္လွဳပ္ရွားသလုိလို…။ ေနာက္အဲဒီတုန္းက ရည္းစားနဲ႔ ျပတ္ေနတဲ့အခိ်န္…။ စိတ္ထဲမွာ ဟုိ…တကၠသိုလ္ကားေတြၾကည့္ အရူးထျပီး အားခဲထားတာ…။ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ေလ…။ ဖရက္ရွာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ့ခံစားခ်က္၊ ဘယ္လိုေနမလဲ… ခင္ဗ်ားသိမွာပါ…။ အဲဒီလို ခံစားခ်က္ေပါင္းစံုနဲ႔ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြထဲေရာက္လာခဲ့ျပီ…။ လူေတြအမ်ားၾကီးပဲ…။ ကၽြက္စီကၽြက္စီနဲ႔…။ အတန္းၾကီးသမားေတြေလ…။ ကၽြန္ေတာ္လိုကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ဖရက္ရွာေတြလဲ ေတြ႔ပါရဲ့…။ ကုိယ့္စာသင္ေဆာင္က ဘယ္မွာလဲလိုက္ရွာေနၾကတယ္…။ အတန္းၾကီးေတြကိုလည္း မေမးရဲဘူး…။ ေက်ာင္းသားေရးရာကိုပဲ သြားျပီးျဖည့္စရာျပဳစရာေတြလုပ္မယ္ဆိုျပီး ေမးလို႔ျပဳလုိ႔ရမယ့္ ဆရာတစ္ေယာက္ေလာက္ မ်က္စိကက်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္လိုက္ရွာမိတယ္…။ ဟုတ္တယ္ေလ…။ ကၽြန္ေတာ္ကအခုမွေရာက္ဖူးတာ… ေဖာင္ေတြဘာေတြယူတုန္းကလဲ အဲဒီတုန္းက မာစတာတက္ေနတဲ့ အစ္မၾကီးတစ္ေယာက္ယူခိုင္းလုိက္တာ…။ ေဟာ... ေတြ႔ေတာ့ေတြ႔ပါျပီ… ဝဝနဲ႔ တုိက္ပံုနဲ႔ လက္ပိုက္ျပီးရပ္ေနတယ္…။ အနားကပ္သြားျပီး… “ဆရာ…ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းသားေရးရာဘယ္နားမွာလဲ တဆိတ္ေလာက္ျပေပးပါ” …။ သူက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ျပန္ၾကည့္ျပီး…“အင္..အင္..အဲ..ဟိုလကြာ ဒီကေနသြား လမ္းဆံုးရင္ ညာေကြ႔လုိက္ကြာ..အဲဒီမွာ” “ေက်းဇူးပါပဲဆရာ” ..။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူ႔ပံုၾကည့္ျပီး ထူးဆန္းေနတယ္… ေဘးနားက ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုအထူးအဆန္းလုပ္ျပီး ၾကည့္ေနၾကတယ္ခံစားေနရတယ္…။ ဇေဝဇဝါနဲ႔ေလွ်ာက္လာရင္း ေက်ာင္းသားေရးရာကိုေရာက္ေတာ့ လူကေတာ္ေတာ္တိုးေဝွ႔ေနၾကတယ္…။ နာရီဝက္ေလာက္တန္းစီတိုးေဝွ႔ျပီး ကိစၥျပီးေတာ့ကိုယ္တက္ရမယ့္ အတန္းလဲမရွာခ်င္ေတာ့ဘူး… ေနရာကလဲ သိျပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားဝါးဝခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ကန္တင္းဘက္လစ္ေတာ့တာပဲ…။ ပထမဆံုးေန႔မွာ ကန္တင္းနဲ႔စလို႔လားမသိ ေနာက္ပိုင္းေက်ာင္းမွာ ရိုးေကာက်ပ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားေရာက္သြားတာေတာင္ အျမဲကန္တင္းမွာခ်ည္းပဲ… :)
ကန္တင္းလဲေရာက္ေရာ… သုဝဏၰက မ်က္မွန္းတန္းမိေနတဲ့ အစ္ကုိၾကီးတစ္ေယာက္ကလွမ္းေခၚတယ္…။
“အမယ္ မင္းကန္တင္းေတြဘာေတြလာလို႔… အတန္းမသြားဘူးလား..”
“မသြားပါဘူးဗ်ာ…”
“မင္းကေတာ့ေဟ့… ပံုမွန္ကဖရက္ရွာေလးေတြဆုိ ပထမဆံုးေန႔မွာ အတန္းထဲဝင္ေနၾကတာ… အဲဒါမွ မင္းတို႔ဖရက္ရွာျခင္း ရြယ္တူတန္းတူ ေဂၚစရာဂတ္စရာရွာလုိ႔ေတြ႔မွာကြ… ဒီလာလို႔ကေတာ့ အကုန္ ‘လူရွိတယ္ေဟ့’ ေတြခ်ည္းပဲ”
“ဗိုက္ဆာလို႔ပါဗ်ာ”
“ေဟ့ေကာင္…ဒါနဲ႔… မင္း ပါခ်ဳပ္ၾကီးနဲ႔ သိသလားကြ ...”
“ဟင္… မသိပါဘူး”
“ဟမ္… မင္းနဲ႔စကားေျပာတယ္ေလ”
“မေျပာပါဘူး… ”
“မင္းနဲ႔… ေက်ာင္းအဝင္ဝမွာ စကားေျပာခဲ့တာ အဲဒါပါခ်ဳပ္ေပါ့ကြ… ဦးပုိက္တင္တဲ့… ေက်ာင္းတစ္ခါ တစ္ေလမွလာတာ…”
အင္း… ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ… ပါခ်ဳပ္ကို လမ္းညႊန္ခိုင္းတဲ့ ငါပါကလား…။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝရဲ့ ပထမဆံုးေန႔ေပါ့…။ တစ္ေန႔လံုး အတန္းထဲမေရာက္ဘူး…။ ေန႔ဝက္ေလာက္ အဲဒီဘဲၾကီးနဲ႔ ေလေပါျပီး သူလဲထြက္သြားေရာ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ အိမ္ျပန္ခဲ့ပါေရာ…။
အခုေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ ေတာ္ျပီဗ်ာ...။ ေနာက္ၾကံဳေတာ့မွ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားဘဝ အတန္းေခါင္းေဆာင္ အီးစီျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာဦးမယ္… ဟီဟိ ၾကိဳၾကြားထားတာ… :P ။
11 မွတ္ခ်က္:
သားတို႔အၾကိဳက္ မြန္းလိုက္ၾကီး အဲဒီတုန္းက ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ မွတ္မိစရာေလးေတြကေတာ့ အမ်ားသားလား ကိုအန္ဒီေရ.. အဲဒီတုန္းက ယူနီေဖာင္းလဲ ဝတ္စရာမလိုေသးဘူးေနာ္။
EC လားယံုေပါင္ေနာ္
ဟီဟီ
ငွက္ကထႀကီးေရ ဒါမ်ိဳးေစာင့္ေနတာ ႀကိတ္လိုက္ဟ
ေတာ္ေသးတာေပါ႔...
ေက်ာင္းသားေရးရာ ဘယ္မွာလဲ ေမးမိလို႔...
ဟဟဟ...
အဟတ္ အဟတ္ အစ္ကိုေတာ္ကေတာ ့
လုပ္လိုက္ရင္ ဒီလိုႀကီးပဲ
ပါခ်ဳပ္လည္ းအစ္ကိုေတာ္နဲ ့ေတြ ့မွပဲ
လမ္းညႊန္ၿဖစ္ရေတာ ့တယ္
ဆက္ေရးေနာ္ အပ်င္းႀကီးမယ္မႀကံနဲ ့
ဒါနဲ ့ စကားမဆပ္ ဆီပံုးလဲမေတြ ့ပါလား
ဘယ္လိုၿဖစ္တာလဲဟင္
ဘာေတြ ကလိေနၿပန္တာလဲ
ပန္းခင္းေလး
ko khmyt ေရ အဲဒီတုန္းက သားတို႔အၾကိဳက္မြန္းလိုက္ၾကီးက ဒုခ်ဳပ္ခဗ်ာေရ့
စိတ္ညစ္တယ္လို႔ ေျပာရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းကို လြမ္းေနတယ္မလား။ တကယ္ေတာ့ တခ်ိန္က အခက္အခဲေတြက ဟာသတစ္ပုဒ္ပါဗ်ာ။
ေနာက္တစ္ခုက တကၠသိုလ္ဆိုတာက စာပဲသင္တဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူးေလ။ မသိပဲနဲ႔ ရလိုက္တဲ့ ရင့္က်က္မႈေတြ အမ်ားၾကီးပါ။ အေပါင္းအသင္း၊ အေျပာအဆိုကစလို႔ အစစအရာရာကို ရင့္က်က္သြားေစပါတယ္ဗ်ာ။ အထက္တန္းတက္သလို အတန္းထဲပဲငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့။
စီဗံုးမွာ မေပါက္လိုက္ရလို႔ ဒီမွာထပ္ကြန္႔တယ္။ ေက်ာင္းအေၾကာင္းေလးေတြ ဆက္ေရးပါ။ တစ္လြဲတေခ်ာ္ေလးေတြေပါ့။ စိတ္၀င္စားတယ္။ ကိုယ္တုိင္က မေဒးလိုက္ရေတာ့ ေဒးတက္ရတဲ့လူေတြကို အားက်တယ္ဗ်ာ။
မိေထြးတကၠသိုလ္ တဲ့ မိုက္တယ္ ဒီအသုံးအႏွဳန္းေလး ခိုက္သြားၿပီ။ က်ေတာ္တို႔လည္း မိေထြးနဲ႔ ေနခဲ့ရတာပါဗ်ာ။ အေမၾကီး ငုတ္တုတ္ရွိရဲ႕ နဲ႔ အဘေကာငး္မွဳ႕ေၾကာင့္ မိေထြးဆီမွာေနေနရတာဗ်။ တစ္ခါတေလ လြမ္းလာရင္ အေမဆီ သြား။ ဟုိလည္ ဒီလည္ မန္မန္း စားေသာက္ၿပီး ျပန္ခဲရတာေပါ့ဗ်ာ
အယ္ အယ္ ျဖစ္ရေလ ေမာင္ဒန္ဒီ... ပါခ်ဳပ္ကုိလမ္းညႊန္ခုိင္းတယ္ ေခသူမဟုတ္ပါလားေနာ္... ဟဟ... :)
အဲေတာ့ ေဆာရီးေနာ္ ေရးခ်င္ေဇာနဲ႕ နာမည္မွားေရးမိတယ္. ဟီးး
ေဆာရီး ေမာင္အန္ဒီ.... ဟက္ဟက္ ကုိယ့္ဘာသာရီေနမိျပီ..... :D
Post a Comment