အိမ္မက္နိဳးျခင္း (၁)

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ၾကဲျပန္႔ေနတဲ့ နံနက္ခင္းတိုင္း ေဘးအိမ္က နံနက္ခ်ိန္ခါေတးသံသာေတြနဲ႔ နို္းတတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ နာရီနွိဳးစက္သံေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမျဖံဳတတ္ေတာ့ဘူး…။ ဥပမာ… ဒီေန႔ (စာဖတ္သူ အခုဖတ္ေနရင္ ဖတ္ေနတဲ့ဒီေန႔ ေရးေနတာက ေရးတဲ့ေန႔) မနက္ ၆ နာရီ နိဳးစက္ေပးထားတယ္…။ နွဳိးစက္ခမ်ာ သံပတ္ေတာင္ အစြမ္းကုန္ ေျပေလ်ာ့ခြင့္မရရွာဘူး…။ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္ဆက္မက္တယ္…။ ညရဲ့ ဝိဥာဏ္ေတြ မနက္စာစားတဲ့အထိ တစ္ညလံုး အငွားခံစားမွဳေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါခဲ့တယ္…။ ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို နိဳးေအာင္ မနိဳးဘူး (ဝါ) အိပ္ေပ်ာ္ေနေစတယ္…။ အခုထိ တစ္ေယာက္မွလည္း လာမနိွဳးဘူး…။
ဒီလိုနဲ႔ နာရီေတြ လေတြ အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားတယ္…။ အိပ္ေနခဲ့တာ ၾကာျပီလို႔ထင္တယ္…။ Fuzzy Logic သေဘာအရ ဘာမွ မေသခ်ာ ေယာင္ဝါးဝါး ကေယာက္ကယက္စိတ္ထင္မွဳ…။ ေယာင္ဝါးဝါးနဲ႔ နိဳးတတ္လာခဲ့ေရာ…။ ဒါေပမယ့္ “ဟင္ ငါအိပ္မက္မက္ေနပါလား” လို႔သိတတ္ခဲ့တယ္…။ ပတ္ဝန္းက်င္က ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားတယ္… တိက်ေသခ်ာမွဳေတြ ေဘာင္ခတ္တယ္…။ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းနဲ႔ စကားေတြေျပာၾကတယ္…။ “ေဟ့ မင္းကဘာေကာင္” “ငါကေဟာင္” အဲဒီလိုမ်ိဳး… အတင္းကာရန္ညွိဖို႔ၾကိဳးစားၾကတာကလား…။ အဲဒီၾကားေတြထဲမွာ မသိမသာ ဂ်စ္ကန္ကန္လုပ္ရင္း…
“အဆင္ေျပရဲ့လားေဟ့”
“ဒါျပီးဘာအခ်ိန္လဲ”
“ရိုးေကာ ရျပီးပလား” အစရွိတဲ့ ေမးခြန္းေတြပဲ သံုးႏွစ္ေလာက္ အလြတ္ရခဲ့တယ္…။ ေနလို႔ရရဲ့လားေမးရင္… ေကာင္မေလးေတြ မေျဖခ်င္ရင္ေျပာသလို “အင္း…ဒီလိုပါပဲ”…နဲ႔ ဒီလိုပါပဲ ေလာကၾကီးထဲ ေနလို႔မရတရေနခဲ့တယ္…။ ေယာင္ဝါးဝါးနိဳးေနတယ္ေလ…။ အမယ္ ေသေသခ်ာခ်ာသာနိဳးၾကည့္ပါလား… ဒီေနရာမွာတင္ စေကာနွစ္ခ်ပ္အေတာင္တပ္ျပီး ပ်ံသြားတာၾကာေခ်ေပါ့…။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဆရာသစၥာနီရဲ့ သစၥာနီ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္း ကဗ်ာကို မရ ရေအာင္ကူးတယ္…။ ရေအာင္က်က္ဖို႔က ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ရဲ့ မန္မိုရီ requirement မျပည့္မီဘူးတဲ့…။ ဒါေၾကာင့္ကူးတယ္…ကူးတယ္…ကူးတယ္…။ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက… ကူးဖို႔အသိဥာဏ္ကလညး္ မျပည့္မီေလေတာ့ နွစ္ပိုဒ္ပဲကူးလိုက္နိဳင္တယ္… အဲဒါနဲ႔ မထူးဘူးဆုိျပီး လူစိမ္း တစ္ေယာက္ဆီက စာအုပ္ကုိဘံုးလိုက္တယ္…။ ဒီ…လို…နဲ႔…။ ဒီ…လို…ပါ…ပဲ…။