လမ္း

ေလွ်ာက္ေနၾကလမ္းတစ္ခု… တကယ္က်ေတာ့ ဘယ္လမ္းလဲဆိုတာ ဇေဝဇဝါစဥ္းစားေနရတုန္းပဲ… လတ္တေလာ ေန႔တိုင္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဘတ္လပိုင္လိုက္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္လမ္းေလးလား… တကၠသိုလ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းၾကီးတက္တုန္းက ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ လြင္တီးေခါင္ထဲက လမ္းၾကီးလား… ဒါမွမဟုတ္ ငါရုပ္ရွင္ထဲမွာပဲၾကည့္ဖူးတဲ့ ဖိတ္ဖိတ္လက္လမ္းမက်ယ္ၾကီးလား… ဒါၾကီးကေတာ့ မျဖစ္နိဳင္ဘူးထင္တယ္… ဟုတ္တယ္…။ ေက်ာင္းတုန္းကလမ္းကေတာ့ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္… ဆြတ္ျပန္႔ၾကည္နဳးဖြယ္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေကာင္းေကာင္း ဒါမွမဟုတ္ ဘဝသရုပ္ေဖာ္၊ ေနာက္ဆံုး ျပီးစလြယ္ ဟာသတစ္ပုဒ္ေတာင္မရွိတဲ့ ဗလာက်င္းေန႔ရက္ေတြပဲေလ… ဒီေတာ့ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ေန႔တိုင္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ဘတ္လပိုင္လမ္းေလးပဲ ထားလိုက္ၾကစို႔ရဲ့…
ၾကဲျပန္႔ေနတဲ့ မနက္ခင္းတိုင္းမွာ အသိလြန္စိတ္နဲ႔ ေန႔တိုင္းနိဳးတတ္ေနခဲ့တယ္… ျပီးရင္ မေန႔က (ေျပာရရင္) ေမြးကတည္းက မ်က္နွာအေဟာင္းၾကီးကို မသစ္,သစ္ေအာင္သစ္ရတယ္… တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းမွဳ… သူလိုကိုယ္လုိ ေနထိုင္တတ္မွဴ… လူမွဴက်င့္ဝတ္၊ အစရွိသျဖင့္ အမိ်ဳးမိ်ဳး အမွတ္ေလွ်ာ့ဖို႔ၾကိဳးစားေနၾကတဲ့ အထဲဝင္ဆန္႔ဖို႔ သူလိုကိုယ္လို လုပ္ငန္းေတြလုပ္တယ္… ျပီးရင္ ေလာကထဲ ေနဖို႔စားဖို႔ရရံုေလာက္အတြက္ သူေဌးဆိုတဲ့သူၾကီးပြားေအာင္ လုပ္ေပးဖုိ႔ ဘတ္လပိုင္လမ္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္…. ဟုတ္တယ္… ဒီလမ္းေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္နာမည္ေတာ့ရွိပါတယ္… ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘတ္လပိုင္လမ္းေလးလို႔ပဲ ေပးထားတယ္…။ ဒါကေခၚလို႔လည္းသာတယ္… မွတ္လို႔လဲလြယ္တယ္ေလ…။
လမ္းကေလး အေၾကာင္းနည္းနည္းေျပာမယ္…။ သူက ရပ္ကြက္ေတြမွာေတြ႕ေနက် လမ္းမ်ိဳး… ဘတ္လပိုင္လိုက္ေနတာေလ… လူေတြ၊ အိမ္ေတြ၊ ရႊံ႕ ဗြက္ေတြ၊ ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြ…။ အားလံုးပဲ..။ တစ္ႏွစ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္တူတာမဟုတ္ဘူး…။ အျမဲတမ္းေျပာင္းေနေလ့ရွိတယ္…။ တူတာဆိုလို႔ ေရာက္လာသမွ်က အကုန္ ဘတ္လပိုင္လိုက္ေနတာတစ္ခုပဲ..။ ေနာက္ျပီးမေျပာင္းလဲတာဆိုလုိ႔ လမ္းထဲမွာေနတဲ့ အရူးတစ္ေယာက္ပဲ…။ သူက အရပ္ထဲမွာ လမ္းလူၾကီးတဲ့၊ သူမ်ားေတြနဲ႔ေတြ႔တိုင္း သူ႕ဟာသူေျပာေလ့ရွိတယ္…။ လူတိုင္းကေထာက္ခံၾကရတယ္…။ အစည္းအေဝးေတြဘာေတြဆိုလဲ ဖိတ္ရတယ္…။ ဘာေၾကာင့္ဆုိ သူနဲ႔ကဏၬေကာစသြားလုပ္ရင္ မထင္ရင္ မထင္သလို ထ ထ ဖဲ့တာ…။ ေနာက္ျပီး သူက အရပ္ထဲက ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြကိုသူရတဲ႔ ထမင္းေတြ ဘာေတြ ေကၽြးေကၽြးထားေသးတယ္ေလ…။ သူမၾကိဳက္တဲ့သူဆိုလို႔ကေတာ့ သူ႔ေခြး “clan” ၾကီးနဲ႔ေတြ႔ျပီသာ မွတ္ေပေတာ့…။
လမ္းထဲမွာ ဟိုရာစုနွစ္ဝက္ေလာက္က ေဆာက္ခဲ႔တဲ့ စာသင္ေက်ာင္း အသစ္ၾကီးတစ္ခုရွိတယ္၊ အဲဒီေက်ာင္းၾကီးကေန ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း “ဂုဏ္ထူးရွင္” ေတြေမြးထုတ္ေပးတယ္လို႔ဆိုတယ္…။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ “ဂုဏ္ထူးရွင္” တစ္ေယာက္မွ လမ္းထဲမွာ ေဆာင့္ၾကြားေဆာင့္ၾကြားေရွာက္သြားေနတာ မျမင္ဖုူ့ဘူး…။ ေနာက္ျပီးေတာ့ေက်ာင္းၾကီးေဘးမွာလြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက အသစ္ျပန္ျပင္ဖို႔ အလွဴခံေနတဲ့ ဥပုသ္ဇရပ္ ဓမၼာရုံေလးတစ္ခုရွိတယ္…။ အဲဒီဇရပ္ေလးမွာ နာေရးပြဲေတြ လုပ္ေလ့ရွိတယ္ေလ…။ နာေရးသာေရးတြဲသံုးေပမယ့္ နာေရးပဲလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္…။ သာေရးပြဲေတြကေတာ့ လမ္းထိပ္မွာရွိတဲ ဘာရံုးၾကီးဆိုလား အဲဒီမွာလုပ္ေလ့ရွိတယ္…။ ေအာင္မယ္ စည္တာမွ ေျဗာင္းကိုသတ္လို႔… လုပ္လိုက္တိုင္း တဖံုးဖံုး တခြပ္ခြပ္နဲ႔ေနတာပဲ…။ အဲဒါေတြ ထားပါေတာ့ေလ…။
ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ အဲဒီလမ္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္… ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ… နားၾကပ္မွာ ေလးျဖဴရဲ႔ “လမ္း” သီခ်င္က ဝင္ေနတယ္…။ ဟင္… ရုတ္တရက္… ၊ ကုိယ့္ဟာကို သတိရမိတာ… ငါလမ္းေပ်ာက္ေနပါလားလို႔….။ အခုနကေလးတင္ လမ္းရွိေသးတယ္ေလ…။ အဲဒါနဲ႔ ႕ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးနားက ေခြးတစ္ေကာင္ကုိ ေမးၾကည့္တယ္ “ငါဘယ္ေရာက္ေနလဲ” လို႔… သူကေၾကာင္စီစီနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ျပီး “မသိဘူးေလ… အခုနကပဲ ေတြ႔ပါတယ္ အခုဘယ္ေရာက္သြားလဲ” တဲ့…။ ဒုုကၡေရာက္ျပီထင္ရဲ့…။ အဲဒါနဲ႔… ေလာ္စပီကာသံၾကားေနရတဲ့ နာေရးရွိတဲ့ေနရာ ေရာက္သြားတယ္…။ သူမ်ားနာေရးၾကီးမွာ ဝင္ေမးလို႔ မေကာင္းဘူးထင္တယ္…။ အဲဒါနဲ႔ ေတြ႕တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို “ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ” ေမးျဖစ္ခဲ့တယ္…။ ဗမာျပည္မွာ လူတိုင္းအလြတ္က်က္ထားရတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကိုေျပာတယ္…။ ခုဏက ေခြးလိုေတာင္ မရွည္ဘူး..။ ရွင္းရွင္းပဲ..ျပတ္ျပတ္ပဲ…။ “မသိဘူး”…။ ၾကည့္ရတာ သိတဲ့သူရွာရေတာ့မယ္…။ အာရပ္ပံုျပင္ေတြလို စြန္႔စားရေတာ့မယ္ ထင္တယ္… ။
ရုတ္တရက္ “ဒါသိလား”။ သိတဲ့သူရွာေနတုန္း သိလားအေမးခံရတာကုိး…။ မသိဘူးေျဖလိုက္မယ္ ၾကံပါတယ္… ဒါေပမယ့္ အလုပ္ဆိုလားမသိေရာက္ေနေတာ့ကာ မသိလို႔မရေတာ့ဘူး…။ အဲဒါနဲ႔ ခဏေစာင့္ခိုင္းျပီး ကၾကီး ခေကြး ေတြ ေရးေပးလိုက္တယ္…။ သူလဲေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး ျပန္ထြက္သြားတယ္…။ အဲဒါနဲ႔ ေရးလက္စကဗ်ာကို ဆက္ေရးေနလိုက္တယ္…။
ပါးလွပ္လွပ္ စကားလံုးေတြ
Post-it note တစ္ရြက္သက္တမ္းေလာက္ေပါ့..
ေနေကာင္းရဲ့လား… လာေမးၾကျပန္ေရာ…
သူငယ္ခ်င္းေရ ေနာက္လဲလွည့္ၾကည့္ဦး
မင္းလဲ သားေကာင္ျဖစ္သြားနိဳင္ရဲ့…။ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိဳင္ရဲ့…။
ေနာက္ဆံုး မင္းရင္ဘတ္ၾကီးဟာလဲ
ဘုန္ၾကီးေက်ာင္းက ဖားဖိုၾကီးလို ျဖစ္သြားနိဳင္ေပသေပါ့…။
ေတာ္ေလာက္ေရာေပါ့…။

ထံုးစံအတိုင္း ဘတ္လပိုင္လမ္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္… ျမင္ေနက်အရာေတြ…
ၾကားေနက်ပံုစံေတြ…
ရာစုႏွစ္ဝက္ေလာက္အိုေနတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ၾကီး…
နာေရးဇရပ္ေလး…


ဘာေတြရွိလို႔ရွိမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးေလ…။