ပုိက္ဆံအေၾကာင္းမွ အဆက္

ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမကိုအားက်ကာ ေလးျဖဴ၏ မွန္ထဲမွေန၍ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေခ်ာင္းၾကည့္မိ ခဲ့ေလသည္။ ထုိအခါ သိန္းတစ္ေထာင္တန္သည္ဟု ေၾကာ္ျငာထားသည့္ ၁၅၀က်ပ္ ေပးရေသာ လက္မွတ္ တစ္စံုက ပါးလွပ္လွပ္ ကခုန္ေနခဲ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနသည့္ ကၽြန္ေတာ္တိို႔လို လူငယ္ေတြ မ်ားမ်ားမရွိပါေစနဲ႔ဟု ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ ဆုမေတာင္းခ်င္ေတာ့ပါ။ သူမ်ားနိဳင္ငံမွ လူငယ္မ်ား ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ ကြန္ျပဴတာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ဥပေဒ၊ စီမံခန္႔ခြဲမႉ႔၊ အႏုပညာ စသည္ျဖင့္ေလ့လာေနခ်ိန္မွာ ဒီမွာမလိုခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ေပါေနသည့္ ဆရာဝန္ ဝါသနာပါသူေတြ မ်ားေနတာ မအ့ံဩေတာ့။ ကိုယ္ကိုတိုင္က ၎အလုပ္ကို အတင္းဝါသနာပါခိုင္းေနသည့္ မိဘပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ်စ္ကန္ကန္ေလး လုပ္လာခဲ့သည္ပဲ။

ဤသို႔ သြားရင္းသြားရင္းျဖင့္ ဘီယာဘားနားေရာက္ေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေရငတ္လာေလသည္။
ဘားထဲတြင္မူ လူၾကီးဟု သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေၾကျငာထားသည့္ မနဳႆသတၲဝါမ်ား ရီေဝေသာ မ်က္စိမ်ားျဖင့္ စင္ျမင့္ထက္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အရြယ္ ေကာင္မေလးမ်ားကို အရသာခံေနၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔ကို အျပစ္မေျပာခ်င္ပါ။ ေျပာရင္လည္း ”ငါတို႔ကလူၾကီးကြ” ”ပိုက္ဆံရွာရတာ ပင္ပန္းတယ္ကြ” ဟု ခပ္ဆတ္ဆတ္ကေလး ျပန္ႏွိပ္ကြပ္ဦးမည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အရြယ္ လူငယ္မ်ားက Internet Café မ်ားမွာ ေရာက္ေနေလာက္ျပီ။ ခ်က္တင္းကို အျပစ္ဆိုခ်င္ၾကေသာ လူၾကီးဆိုသူမ်ားကုိ ေမးခ်င္သည္မွာ ခ်က္တင္းသည္ ဘားေလာက္ အျပစ္ၾကီးပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘဝရွာရတာ ပင္ပန္းပါသည္။ ေကာ္ဖီျဖစ္ျဖစ္ လက္ဘက္ရည္ျဖစ္ျဖစ္ ဘီယာျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္လို႔ရတာ မွန္သမွ် ေသာက္သည့္ လူငယ္မ်ားအတြက္မူ ဘာလာလာ ROCK ဂီတေလာက္၊ Hip-Hop Culture ေလာက္ စြဲစြဲလမ္းလမ္းမရွိ။ (အမွန္အားျဖင့္ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ခ်က္တင္းကို မုန္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏိွပ္ကြပ္ပိုင္ခြင့္မရွိ၊ ဒီက Information High-way ၾကီးက ခ်ိဳင့္ေတြ ခလုတ္ကန္သင္းေတြေပါလွသည္။) ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳကို ေနရာတိုင္း ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္နိဳင္ပါ။

ခ်စ္သူႏွင့္ေလွ်ာက္ေသာ လမ္းမ်ားကလည္း မလွပပါ။ တကၠသိုလ္္ဆိုသည္မွာ အရင္ကလို ျမကၽြန္းညိဳညိဳႏွင့္ ကန္႔ေကာ္ေတာကို ေလွ်ာက္ဖို႔ ေနရာမေပး။ ပူျပင္းသည့္ ဖုန္းဆိုးေတာႏွင့္ လက္သန္းလံုးေလာက္ တီေကာင္ရွည္ႀကီးမ်ား မင္းမူေသာ အဓိပတိလမ္းမ်ားကို “ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမွဳ“ ဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ ပုဆိုး၊ထမီ ယူနီေဖာင္းမ်ားျဖင့္ “ေက်ာင္ေခၚခ်ိန္ ၇၅% မျပည့္က စာေမးပြဲ ေျဖဆိုခြင့္မျပဳ“ ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးကို ၾကည့္၍ လႊားကာ လႊားကာ ျဖတ္သန္းရသည္။ ကိုအငဲ၏ ”၈၅ မႏၲေလးညမ်ား” သီခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသလို။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္မခုန္ျဖစ္တာ ေလးႏွစ္ေလာက္ရွိျပီ။

တကယ္တမ္းဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္နိဳးသည့္အရာႏွင့္ လုပ္ေနရသည္က တျခားစီ၊ ျမတ္ႏိုးျပီး တကယ္လုပ္ခ်င္တာက ဂီတႏွင့္အႏုပညာ၊ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔က်က် ေျဖရွင္းေနရသည္က ဝါသနာပါရံုသာပါသည့္ ကြန္ျပဴတာ၊ Bill Gates တို႔ Michael Dell တို႔ Steve Jobs တို႔က ကၽြန္ေတာ့္ သူရဲေကာင္းမ်ားမဟုတ္ခဲ့။ Bon Jovi ၊ Aerosmith ၊ Metallica တို႔ ေလးျဖဴ တို႔ကို သာအားက် ကိုးကြယ္ခဲ့သည္မွာ ငါးႏွစ္သားကတည္းက။ သို႔ရာတြင္ လက္ေတြ႔ကိုသာ ဦးစားေပးေလ့ရွိသည့္ ပင္ကိုယ္ေသာက္က်င့္ေၾကာင့္ academic ေရစီးထဲယက္ကယ္ယက္ကယ္ေရာက္ရွိသြားရျခင္းမွ်။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ခေရဇီ မျဖစ္လွ်င္ မေအာင္ျမင္ဟူသည့္ သီအိုရီ တစ္ခုနားေယာင္မိကာ မိမိဘဝကိုသာ ခေရဇီ ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားခဲ့ရသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ညေနမ်ားစြာကို ဆဲေရးရင္း ကုန္လြန္သြားခဲ့ျပီ…

(ဒါကကၽြန္ေတာ္ေရးတာ...ရွပ္ေနတာပဲ)