မိုးေလထဲမွ ေအာ္သံမ်ား

Jျမန္မာျပည္ကို နာဂစ္ဆိုင္ကလံုးဝင္ျပီးတာ အခုဆို ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္သြားပါျပီ။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ ပံုမွန္နီးပါး ျပန္ျဖစ္ေနျပီလို႔ ေျပာလို႔ရျပီ ။ စိတ္ဓာတ္ဒဏ္ရာေတြလဲ က်က္သင့္သေလာက္ က်က္သြားျပီ။ ေန႔စဥ္စကားေတြမွာ ေမလ ၂ရက္နဲ႔ ၃ရက္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြလည္း ေလ်ာ့သင့္သေလာက္ ေလ်ာ့သြားၾကပါျပီ။ ဒါေပမယ့္…
“အခု မုန္တိုင္းျပီးတာ ၂ပတ္ေလာက္ရွိျပီ၊ အခုထိ မာမား ေခါက္ဆြဲေျခာက္တစ္ထုပ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ေလးလုံး၊ အာလူး သံုးလံုး၊ ဆီ ၅က်ပ္သား၊ ဆန္တစ္ျပည္ပဲရေသးတယ္။” က်ိဳက္လတ္ျမိဳ႕ခံ တစ္ဦးရဲ့ေျပာစကား၊ “လွဴခ်င္ရင္ ကိုယ္တိုင္လွဴကြ” က်ိဴက္လတ္ျမိဳ႕အဝင္မွာ ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးရဲ့ လမ္းေပၚကေန မခ်ိတင္ကဲ ေအာ္ဟစ္သံ။ “တို႕မွာ ဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကပဲ တကယ္ ပစၥည္းရတာ၊ဒါေတာင္ ပစၥည္းကနည္း လူကမ်ားလို႔ တခ်ိဳ႕ပစၥည္းေတြဆို မဲနဳိက္ျပီးမွ ခြဲေပးနိဳင္ရွာတယ္။” ဖ်ာပံုျမိဳ႕က ပစၥည္းတန္းစီေနတဲ့ ဒုကၡသည္တစ္ဦးရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံ…
ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ျပည္ပမီဒီယာ ဘယ္သူရဲ့ တဆင့္ေျပာစကားကိုမွ ကိုးကားျပီးေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး… ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ မ်က္စိနဲ႔တပ္အပ္ျမင္ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရတာေတြပါ…
၁၇ ရက္ေန႔က ပုဂၢလိက အလွဴရွင္ အဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔နဲ႔ ေလေဘးသင့္ျပည္သူေတြရွိတဲ့ ဖ်ာပံုဘက္ကို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္… ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ဒီလိုေျပာနိဳင္တာပါ… ဘယ္အဖြဲ႔လဲဆိုတာေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး…
ည ေလးနာရီေလာက္ကတည္းက ျမိဳ႕ထဲကထြက္ခဲ့ၾကတာပါ… ဒါေပမယ့္ထံုးစံအတိုင္း ဟိုပိတ္ဒီပိတ္စနစ္ေၾကာင့္ ဗိုလ္မွဳးဆိုသူ တစ္ေယာက္ကို ဝင္ေခၚၾကရပါတယ္… သူအရစ္ရွည္တာ ေၾကာင့္ပဲ မနက္ ေျခာက္ခြဲေျပာ့ေျပာ့မွာမွ ရန္ကုန္ကထြက္တဲ့ အခန္းေရာက္ပါတယ္… တကတည္းဗ်ာ သူလုပ္ေပးရတာက နည္းနည္းရယ္… “ကၽြန္ေတာ္ဗုိလ္မွဴး…ဒါကိုကၽြန္ေတာ္စီစဥ္ေပးတာ… ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာနားေထာင္”…(ဘယ္သူမွ သူေျပာတဲ့အတိုင္း အတိအက်မလုပ္တာေတာ့ အားနာပါရဲ့) သြားတဲ့အဖြဲ႔က ပညာတတ္လူခ်မ္းသာ သူေဌးေတြဦးစီးတာေလ… သူတို႔ေျပာတာကို နားမေထာင္ပဲ သူကခ်ည္းနင္းျပီး ေလွ်ာက္ေျပာေနတာကိုး သူေျပာသမွ် တစ္ခုမွလည္းအဆင္မေျပဘူး… ဒါေပမယ့္ သူ႔လက္မွတ္နဲ႔ လွဴခြင့္ရလာတာဆိုေတာ့ ဘာမွမေျပာၾကပဲ ေနာက္မွ ကိုယ္ၾကိဳက္သလိုလုပ္ၾကတာပဲ…ဒါကထားေတာ့…
ေညာင္တုန္းအထိကေတာ့ သိပ္မထိဘူး… အဲ… ေညာင္တုန္းလဲေက်ာ္ေရာ စျပီးစိတ္မခ်မ္းသာစရာက ျမင္ေနၾကရျပီ…မအူပင္ကစျပီး အေျခေနကဆိုးလာတာပဲ… ျမိဳ႕ထဲမွာေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္… ဒါေပမယ့္ အလွဴရွင္ေတြလွဴခ်င္တာက ဒုကၡသည္ေတြေလ…စစ္တပ္တို႔၊မယကတို႔၊ၾကံံ့ဖြတ္တို႔ မဟုတ္ဘူး… ဦးေဆာင္တဲ့ boss ကဆိုရင္ “ျမိဳ႕ေတြမွာလွဴရတာ Feel မလာဘူးကြ ဒုကၡသည္ေတြရမရသိရတာလဲ မဟုတ္ဘူး… ဒီေတာ့ျမိဳ႕ေတြမွာ စတိပဲလွဴခဲ့ဲျပီး ေတာေတြမွာ ရွယ္လွဴၾကမယ္” တကယ္လဲေျပာတဲ့အတိုင္း ေတာေတြမွာ ရွယ္လွဴၾကတာပဲ…လမ္းတေလွ်ာက္ အိမ္ေျခမ်ားတဲ့ ရြာေတြဆို လမ္းေဘးမွာစုျပီး တန္းစီေနၾကတာ… အဲဒါေလးေတြေတြ႔ရင္ ကားေတြရပ္ျပီး ပစၥည္းေတြခ်ၾက လွဴၾကတာပဲ… ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်ေပးရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ပီတိျဖစ္ရတာေပါ့… တစ္ေယာက္ဆန္တစ္ျပည္ရရ ဆီတစ္က်ပ္သားရရေလ… လံုးဝမရတာထက္စာရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ့… နွမ္းတစ္ေစ့နဲ႔ ဆီမျဖစ္ေပမယ့္ ႏွမ္းေတြအမ်ားၾကီးေတာ့ ေရာက္လာၾကမွာပဲ…အဲဒီအထဲမွာ ကိုယ္ကိုတိုင္က ႏွမ္းတစ္ေစ့ျဖစ္ေနဖို႔ပဲလိုတယ္…
အဲဒီည ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္မွာ MRTV4 ဖြင့္ထားတာနဲ႔ၾကံဳတယ္… ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နိဳင္ငံတကာ အကူအညီေတြေရာက္ေနေၾကာင္း နိဳင္ငံေတာ္အစိုးရကလည္း အကူအညီေတြကို အခ်ိန္မဆိုင္း တကယ့္ကို အင္တိုက္အားတိုက္ ဘုရားစူး မိုးၾကိဳးပစ္ ဒုကၡသည္ေတြကိုေပးပို႔ေနေၾကာင္း ေတြလိုက္ရတယ္… အဲဒါၾကည့္လိုက္ရေတာ့ အင္း…ဟိုဟာသေလးတစ္ပုဒ္ေတာင္ သတိရလိုက္ေသး… အပန္းေျဖစခန္းတစ္ခုမွာ နိဳင္ငံျခားသားသုံးေယာက္ စကားလက္ဆံုက်ေနၾကတယ္…ဟိုေျပာဒီေျပာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးနိဳင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြေရာက္သြားၾကတယ္… ပထမလူက ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာ “ငါတို႔နိဳင္ငံက ဒီမိုကေရစီ ဝါဒနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တာကြ လူတိုင္းတန္းတူပဲ” ဒုတိယလူကလည္းအားက်မခံ “တို႔ကေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒကြ လူတိုင္း ေဆးအလကား ေနစရာအလကားရတယ္” တတိယလူကျပံဳးေနတယ္… အဲဒါနဲ႔ သူ႕ကိုေမးၾကေတာ့ သူကခပ္ေအးေအးပဲ ေဆးလိပ္ေလးခဲျပီးေျပာတယ္… “ငါတို႔တိုင္းျပည္က မင္းတို႔ထက္သာတယ္… မုသာဝါဒ နဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္တာကြ… ဟင္း..ဟင္း..ဟင္း..”
သူတို႔ေျပာသလို ပစၥည္းေတြ ဒုကၡသည္ေတြဆီ ေရာက္မေရာက္ကေတာ့ ကိ်ဳက္လတ္ျမိဳ႕ ဝင္ေတာ့ လက္ေတြ႔သိရေတာ့တာပါပဲ… ျမိဳ႕ထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားတန္းၾကီးဝင္ေတာ့ ျမိဳ႕ခံလူထုရဲ့မ်က္နွာေတြက ဝမ္းသာတဲ့ပံုမျပၾကဘူးဗ်ာ… ေနာက္တခါလာျပန္ခ်ည္ေသး ဆိုတဲ့မ်က္နွာေတြနဲ႔… အဲဒီမွာတင္ အစကေျပာတဲ့ဘုန္းၾကီးရဲ့ အသံကိုၾကားရတာပါပဲ… အင္းအေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲ… ကိ်ဳက္လတ္ျမိဳ႕က ေလေဘးဒဏ္ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ခံလိုက္ရတဲ့ျမိဳ႕ပါ… ကားတန္းၾကီးက ကိ်ဳက္လတ္ မယက ရုံးကိုဝင္ရပါတယ္… မဝင္လို႔မရပါဘူး…အဖြဲ႔မွာ “UNHRC-United Arab Emirates” လို႔ တံဆိပ္ကပ္ထားတဲ့ ရြက္ဖ်င္တဲေတြပါလာတယ္… အဲဒါၾကီးေတြကို ဖ်ာပံုမယက ကိုပို႔ေပးရမယ္လို႔ ေအာ္ဒါကပါလာတာကိုး… အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔နဲ႔မပတ္သက္ခ်င္တာနဲ႔ဝင္မထမ္းပဲ အဲဒီနားက ထမင္းဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္မွာ တမင္းဝင္စားတယ္… စားရင္းေသာက္ရင္းဆိုင္ရွင္ကို “အဲဒီအထုပ္ေတြ အဲဒီအထဲဝင္သြားျပီး ဘယ္ေတာ့ျပန္ထြက္လာေလ့ရွိသလဲ” လို႔ေမးၾကည့္တယ္… အဲဒီေတာ့ ဆိုင္ရွင္က “ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ထြက္မလာဘူး ဘယ္အျပင္လူ ဒုကၡသည္မွ မရဘူး… ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြပါေနတယ္…ပတ္သက္ရာပတ္သက္ေၾကာင္းေတြပဲရတာ… ဒါကိုယ္တို႔ကရွင္းရွင္းပဲ ေျပာတာ… သြပ္ေတြဆိုေနာက္ဖက္သြားၾကည့္ အမ်ားၾကီးပဲ တကယ္လိုတဲ့သူမရဘူး… သူတို႔က လံုးဝမမိုးရေသးတဲ့လူပဲေပးမယ္ေျပာတယ္… ကိုယ့္ဟာကို ယာယီတာလပတ္ေလး မိုးထားလဲမရဘူး သူတို႔ေပးတဲ့အထိ မိုးေရထဲထိုင္ေစာင့္ေနရမွာလား… ဟိုဘက္ရပ္ကြက္မွာ ကိုယ့္အေမသက္ ၾကီးရြယ္အိုၾကီးရွိတယ္ သူေတာင္မိုးဖို႔သြပ္မရဘူး… စားစရာ ဆန္ဆီဆား ဆိုေဝးေရာေပါ့ကြာ… အဲဒီေတာ့ ငါ့ညီ…ရွင္းရွင္းပဲေျပာမယ္… လွဴခ်င္ရင္ ရြာေတြမွာသြားလွဴပါကြာ…ဒီမွာလာ မလွဴပါနဲ႔”… သူ႕စကားကိုၾကားျပီး ကၽြန္ေတာ္ရင္ေမာသြားတယ္… ဟုတ္ပါတယ္…ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြျဖစ္ျပီး သံသရာကို မေၾကာက္ၾကဘူး… သူမ်ားအလွဴပစၥည္းကို ေခါင္းပံုျဖတ္ရုံတင္မဟုတ္ဘူး… သူတို႔ဆီဝင္မလွဴရင္ေတာင္ ကာဆီးကာဆီး လုပ္ေသးတာ… အဲဒီေန႔အထိ ကိ်ဳက္လတ္ကို အလွဴရွင္ေတြအမ်ားၾကီးလာသြားတယ္… ကိုယ္တိုင္မလွဴရလို႔ထြက္သြားၾကတယ္… သီတဂူ ဆရာေတာ္လဲ ကိုယ္တိုင္ၾကီးၾကပ္ျပီးလာလွဴတာ ကိုယ္တိုင္မလွဴရလို႔ တျခားသြားလွဴတယ္…ဆိုတာေတြလဲၾကားရတယ္…
ကိ်ဳက္လတ္ကေန ဖ်ာပံု…ဖ်ာပံုကေန ဘိုကေလးသြားဖို႔စီစဥ္ၾကတယ္… ဘိုကေလးကပိတ္ထားတယ္ၾကားရတယ္… လမ္းကလဲပိတ္ဆို႔ေနတာ ဆက္သြားလို႔မရေတာ့ဘူး… လမ္းတေလွ်ာက္ေက်းရြာေတြမွာ တခ်ိဳ႕ရြာေတြမွာဆို ဆင္းလွဴဖို႔ေတာင္ အေျခေနမေပးလို႔ကားေပၚကေန အဝတ္ေတြ မုန္႔ထုပ္ေတြၾကဲခ်ခဲ့ရတယ္… ေကာက္လိုက္ၾကတာဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာလံုးဝမေကာင္းဘူး… ေလာေလာဆယ္ဒုကၡေရာက္ေနၾကေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းၾကရင္ ဒါၾကီးက အက်င့္ပါသြားရင္ မေကာင္းဘူးေလ… ဒါေတြက အစိုးရပိုင္းကေန လုပ္ဖို႔တာဝန္ရွိေပမယ့္ ဒီလူစိတ္ကင္းမဲ့တဲ့ ႏြားအဖြဲ႔ကေတာ့ စတိသေဘာေတြလုပ္ျပ ရုပ္ရွင္ေတြရုိက္ျပရံုေလာက္လုပ္ျပီး သူတို႔စိတ္ဝင္စားတဲ့ မဲဆႏၵပြဲကိုပဲ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္စီစဥ္လိုက္ၾကတယ္… ထားပါေတာ့ဗ်ာ…ဒီေကာင္ေတြ အေၾကာင္းေျပာရတာ အကုသိုလ္မ်ားပါတယ္…
ဒီခရီးစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို အထိခိုက္ဆံုးကေတာ့ ဖ်ာပံုက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းၾကီးတစ္ေက်ာင္းမွာ ပစၥည္းပါသမွ်ကို ေနာက္ဆံုးလွဴလိုက္ျပီး အမွ်ေဝလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ… “အားလံုး ၾကားၾကားသမွ် အမွ်အမွ်” ဆိုတာကို လိုက္ဆိုေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အသံကတုန္ေနတယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔ Air-con အခန္းထဲမွာ ေစာင္ေလးျခံဳျပီး ဇိမ္ရွိရွိေကြးေနတဲ့အခိ်န္ လမ္းေဘးမွာ မိုးရြာၾကီးထဲ တာလပတ္ကို မိသားစုလိုက္ ျခံဳေနရတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ့ ငိုသံေတြၾကားလာရတယ္… ဒီေရတက္လာတာကို မိသားစုလိုက္ လက္ခ်င္းခိ်တ္ျပီး ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္း ေသဆံုးသြားရသူေတြရဲ့ ေအာ္သံေတြ ေကာက္မယ့္သူမရွိလို႔ ဒီေရေတာထဲမွာ ပုပ္ပြေသေနၾကတဲ့ မကၽြတ္မလြတ္သူေတြရဲ့ ေအာ္သံငိုသံေတြ ၾကားလာရတယ္… လူသားတစ္ဦးျဖစ္တဲ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကဧရာဝတီသားဆိုေတာ့ ကိုယ့္နယ္သားေတြ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ ဘယ္လိုၾကည့္ရက္မွာလဲ… မၾကည့္ရက္ေပမယ့္ ကိုယ္ကိုတိုင္က ဘာမွမတတ္နိဳင္သေလာက္ပဲျဖစ္ေတာ့ နိဳင္သေလာက္ပဲလုပ္ခဲ့ရတာေပါ့… ေနာက္တေခါက္ အလ်င္းသင့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္သြားခ်င္ေသးတယ္…ကိုယ္နိဳင္သေလာက္ေလးေတြ လုပ္ေပးခ်င္ေသးတယ္… အခုတေခါက္ထဲေတာ့အားမရေသးဘူး…
ဒါေပမယ့္…အျမတ္ရလိုက္တာတခုက ဒီခရီးကအျပန္မွာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ဟာကိုယ္ ဘာေကာင္မွန္းသိလိုက္ရတယ္ စိတ္ထဲက ေက်နပ္စြာေရရြတ္လိုက္မိတယ္…
“ငါဟာ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္”